Ulli draait...

...nu echt overuren. Zo heb je niets, en zo ben je ineens verantwoordelijk voor een reportageserie van vier afleveringen.

Het is mijn eigen schuld. Ik stapte twee weken geleden pas naar de eindredactie om mijn idee van een korte serie over de regionale 'val van de muur' te lanceren. Ik was bang dat het niet door zou gaan en daarom wachtte ik wat langer. "Komt ze weer aan met haar Berlijn, hoor." En: "Niet regionaal genoeg, daar doen we niet aan." Zo spookte het door mijn hoofd.

Tenslotte viel de muur twintig jaar geleden in Berlijn en niet in Utrecht. En dat het onderwerp bij mij hoog op de agenda staat, betekent nog lang niet dat de rest van Utrecht ernaar wil kijken.

Toch dacht eindredacteur W. daar anders over. Hij is van de 'oude stempel', ��n van de mensen die hun kinderen destijds ongetwijfeld voor de televisie plantte en zei: "Kijken! Dit is geschiedenis. Live!"

En dus mag ik mijn serie nu maken. De eustress slaat toe. Draaien, monteren, in mijn eentje. 4x binnen ��n week. Daarnaast twee debatten voorbereiden, met boeken over bovengenoemd onderwerp in de aanslag. En een ingelaste zaterdagdienst.

Ik heb het druk en ik ben er blij mee.

Morgen als opkikker een kinderverjaardag bij de buren. Goed voor de afwisseling.