Freunde, lezers, vrienden:
Ich bin eine ganze Woche lang im Urlaub, deshalb gibts nix zu lesen hier....
Ik ben een hele week op vakantie in Zuid-Duitsland, dus er valt even niks te lezen. Sorry, later meer...

Who's the one looking at my site from Danville, US?

Mijn ontmoeting met A.J.
In principe was het niet zo bijzonder, de man deed me helemaal niks. Ik was niet bang, maar ook niet onder de indruk; ik wist niet wat ik van hem moest verwachten, maar er volgde ook geen hint toen ik hem uiteindelijk in de gebouwen van de VRT een hand gaf en de afspraak in de studio voor 13 uur bevestigde. Daarna ging ik rustig op een stoel het Brusselse gratis stadsmagazine lezen en naar een interview met hem op de Belgische klassieke zender KLARA luisteren. En toen was hij heel redelijk, begon over zijn ideologie te praten en gaf goede argumenten. Toen hij bij ons in de uitzending kwam, veranderde hij in iemand anders. De Nederlandse nationaliteit liet hem van begin af aan onrustiger en defensiever overkomen en van zijn argumenten in het gesprek daarvoor was niets meer over. In tegendeel: hij negeerde constant dat er in Nederland grote problemen met groepen jonge Marokkanen bestaan. Nee hoor, het overgrote deel van 'ons' doet zoiets niet, waren zijn woorden. En vervolgens gaf hij dus niet echt antwoord op de stellingen. De discussie eindigde daarom in een 'nou, we komen er niet uit'. Wel jammer, de ideologische discussie op de belgische radio was ook voor de Nederlandse luisteraar uiteindelijk vruchtbaarder geweest. Dan nog heeft hij gefaald om fatsoenlijk te reageren op bestaande problemen met zijn achterban.

Door de mand dus, als je geen argumenten meer hebt.

Duitse muziek is dus werkelijk waar overal te horen (alleen in Nederland heb ik deze band nou nog nooit gehoord...)

En wie houdt Duitsland tegen? Dit kan echt niet meer...Ik ga maar eens een brief ontwerpen voor Gerhard...

Duitsland heeft een mening over Nederland; lezen dus!!!!! In der ZEIT!

Oh, das ist ja sch�n, es schreiben wieder Freunde und Eltern in mein G�stebuch...hihihihihi. Da werd ich gleich wieder ganz fr�hlich. Nein, im Ernst, wieder ein kurzes Update. Der neue Job l�sst nicht mehr lange auf sich warten; in zwei Wochen fange ich schon an. Anfang n�chster Woche hoffe ich, den Vertrag zu unterzeichnen und auch noch ein bisschen gut zu verdienen. Einen Tag habe ich frei; in kurzer Zeit will ich f�r den einen Tag auch noch was suchen. Aber erst mal muss ich anfangen. Und vorher noch genau eine Woche Urlaub, auf den ich mich jetzt schon ganz doll freue: und zwar unter anderem hierhin (weil ich Deutschland ja eigentlich gar nicht richtig kenne, wie so viele....).

Nu komt er toch nog een foto van haar (met mij); ook al is dit net voor haar 44e verjaardag....

In zehn Minuten hat Mami Geburtstag, und ich wollte ein Foto von ihr posten, aber mein photoshop streikt gerade. Wird nachgereicht. Sie wird 45 und ich bin ganz stolz auf meine junge Mutter...!!! Wer sie sehen will, muss morgen hierhin gehen.

Bijna was ik iets vergeten - het is MANLOOS weekend. Wat houdt dat in? Dat ik eigenlijk vanavond al naar vriendin L. wilde, wiens man naar vogels is gaan kijken, maar ik moest nog mijn eigen radiodocu afmaken (ja, sommige dingen moeten nu eindelijk eens echt af zijn...); en dat houdt ook verder in dat ik morgen lekker door Amsterdam ga banjeren...om weer eens te proberen mijn toerist-gevoel een beetje kwijt te raken door alle leuke etalages te gaan bekijken, om daarna wel met vriendin L. naar vriendin N. te gaan en vervolgens 's avonds eens een keer goed te gaan stappen (ik ken ons inmiddels goed en het zou wel eens met een wijntje op de bank kunnen eindigen...)...
In tegenstelling tot vriendin M. die op zondag in een oranje broek een hele leuke loop zal lopen (en vriendin N. en ik hebben dat een jaar geleden ook nog gedaan!). Jammer dat ze dus niet meekan, maar er volgen vast nog meer MANLOZE weekenden of avonden.

Oh ja, mijn eigen man is - zeilen.

Ik ben aan een rok van een vacature gaan hangen (ja, ze zijn er nog...!) en het is gelukt....ik kan verder in de journalistiek. Ik was even bang dat dat niet zou gaan lukken. Maar nu toch. J.H. en zijn enqu�te zullen er blij mee zijn. En het is eigenlijk nog leuker: wat ik een beetje doe op mijn eigen weblog, mag ik helemaal gaan doen voor dit programma. En dat lijkt me dus echt heel erg leuk. Kom ik eindelijk weer toe aan lezen en schrijven; twee dingen die ik al eeuwen leuk vind. Ik ga meteen weer een boek pakken. En morgen weer DIE ZEIT lezen, en overmorgen ... en overovermorgen .... het wordt leuk!!!

Ik lees zulke leuke dingen op de weblogs van andere mensen, maar mijn eigen weblog kan ik niet eens fatsoenlijk bijhouden. Dat komt doordat ik in mijn hoofd (en niet alleen daar) zo druk ben met het zoeken naar een nieuwe baan. Op dit moment mag ik nog bij de redactie van J.M. werken, maar ik mag blij zijn als dat nog twee weken doorgaat. Vorige week heb ik gemaild naar oud-docenten en tevens tv- en radiomakers, maar er zit weinig schot in de publieke omroep. En toch geloof ik dat stiekem niet helemaal. Er zijn namelijk nog wel wat vacatures. Maar blijkbaar wacht niemand op mij. Dus ga ik naar aanleiding van het advies van J.J. de mensen direct opbellen. Gebeld met IDTV:'nee, langskomen, daar hebben wij geen tijd voor; stuurt u maar uw cv, dan zien we wel...'. Gemaild met A.v.L.; 'jouw mail komt op het verkeerde tijdstip'. Gemaild met K.S., 'ik kan nu niets voor je doen, als je alsnog iets wilt afspreken, kun je me bellen, maar ik beloof niks'.
Kort geleden was er een hele passende vacature, maar daar krijg ik dan alleen een zakelijke brief met de mededeling dat ik niet tot de uitgekozen kandidaten behoor. Terwijl ik nota bene nog met verwijzing naar J.M. van tevoren gebeld heb en nog met glimlach op mijn gezicht ook. Heeft niks geholpen. Moet ik dan na elke afwijzing weer bellen en alsnog vragen of ik langs mag komen (desnoods voor de lol)?
Ik ga morgen weer op zoek naar nieuwe rokken waar ik aan kan gaan hangen.

Nou, nou, eindelijk hoort de wereld dan toch weer iets van mij... Het gaat inmiddels weer wat beter, maar ik werk nu dus niet meer bij de leuke regionale omroep. Ik had er alles op ingezet en het is mislukt. Zelfs perfectionistische mensen als mij kan dit overkomen. En omdat het zo onverwacht was, heeft het minstens een dag geduurd voordat de realiteit ook echt tot me doordrong en ik de energie terug heb gevonden om weer door te solliciteren.

Het is een moeilijk vak, de journalistiek, in ieder geval op dit moment. Zijn er teveel journalisten? Ja, waarschijnlijk wel. Waarom zou ik dat werk dan alsnog willen doen? Omdat het gewoon geweldig leuk is en ik verhalen wil blijven vertellen aan iedereen.

Dit onderwerp heeft mijn vriend en mij gisteravond ook tegen 1 uur nog niet doen slapen. We kregen een discussie (die hij startte) over wat de zin van al die journalistiek �berhaupt is. En de discussie eindigde in woede aan beide kanten van het bed. Praten over werk in je slaapkamer, waar ook nog een groot bureau staat, waar eveneens heel veel werk op ligt, werkt niet.
In ieder geval had ik niet echt het idee dat ik nu lekker in mijn slaapkamer kon gaan slapen. Het was gewoon ineens niet gezellig meer. Alleen maar werk in je hoofd omdat je alleen maar tijdelijk werk hebt.

Ik hoop dat de sfeer vanavond niet alleen maar beladen is met werk, maar weer een keer omslaat naar harmonie.