Eindejaarsreiniging

Sinds 11.10 uur vandaag ben ik alleen. Vier hele dagen. Met Home-Alone-achtige taferelen is vanochtend de complete familie met trein en auto afgereisd naar Berlijn. Mit Kind und Kegel. Maar zonder mij.

Zee�n van tijd dus in mijn eentje en dat ben ik niet meer gewend. Ik spring niet op matrassen en maak ook niet blij popcorn omdat het eindelijk mag (alhoewel, nu ik daaraan denk, even kijken of er nog iets in de la zit...). Ik gedraag me behoorlijk volwassen. Een was gedraaid, zelfs de auto door de wasstraat gehaald en nog even wat winkels in geweest op deze nakersterige koopzondag. En als afsluiter: naar de sauna.

Vroeger als tiener deed ik dat regelmatig. Ik was gezegend met een oma die in de kelder zo'n heet houten hutje had ingebouwd. Met uitstap naar de tuin en de ijskoude waterslang. Sinds ik in Nederland woon, is een saunabezoek luxe geworden. Niet alleen omdat je hier niet gewoon naar ��n enkele sauna kan, maar alleen naar een heel landschap (en dat kost wat meer), maar ook vooral omdat ik nooit meer zoveel loze tijd heb als toen.

Vanavond wel en dus trad ik vol goede moed binnen bij de opgieting hier om de hoek. Ik weet heus wat een opgieting is (voor de mensen die dat niet weten: vier keer gaat een heel liter water met een geurtje op snikhete stenen van een nog hetere oven; dat leidt tot veel waterdamp die met een handdoek hardhandig wordt rondgeslingerd en dan neerparelt op blote lichamen die met z'n velen een hele kleine ruimte delen). Maar ik was even vergeten dat het zoveel pijn doet.

De saunameesteres (dat mag ik zeggen; zo heet die baan echt) treedt bewapend met waterkannen en een handdoek de sauna binnen. Ze vraagt voorzichtig of er nieuwelingen zijn. Ook al ben ik jaren niet geweest: ik ben stoer en helemaal geen nieuweling, dus ik zwijg. Wat ik even later voel, kan niet veel verschillen van slavernij. Zweepslagen.

Ik moet mijn neus dichtknijpen, want zoveel scherpe lucht kan ik niet inademen. En het verbaast me niets als ik zometeen brandblaren op mijn rug heb, terwijl ik even later alweer kippenvel voel. De meesteres legt het uit: dat is omdat je lichaamstemperatuur boven de 41 graden komt. Gek dat je lichaam niet meer anders weet te reageren dan met zo'n onschuldig verschijnsel in deze hitte.

Ik trotseer dit ritueel nog drie keer. Ondertussen smeren ik en mijn lotgenoten onze huid in met honing, even later wrijven we het weer af met ijsklontjes. Onze neusharen worden ondergedompeld in rozen- en patchouligeuren. En in iets dat 'siberische nachten' heet. Vast een grapje van de meesteres.

Buiten is ze weer aardig. We krijgen partjes sinaasappel van haar om op te zuigen. Mijn hart gaat tekeer en pompt alle voorhanden bloed rond. Topsport zonder te bewegen. Binnen staan verwarmde waterbedden om op uit te rusten. Die sla ik over. Ik weet zeker dat ik dan nooit meer kan opstaan.

De overlevering zegt dat sauna goed is voor je weerstand.
Als dat klopt, dan moet mijn lijf na vanavond heel 2010 kunnen doorstaan.

Schweinebacken

Het kan niemand ontgaan zijn: het heeft gesneeuwd. Al een paar dagen gaat het nergens anders over. Treinverkeer stil, op- en afritten niet gestrooid, binnensteden plat.

Over het hoe en waarom van deze dagenlange chaos heb ik me eerder verbaasd. Hier wil ik er alleen aan toevoegen dat vriendinnen M. en L. ons vandaag met witte vlaggetjes hebben overgegeven. Onze laatste eetafspraak van dit jaar is in de sneeuw gevallen. En dat alleen maar omdat we niet naar Amersfoort konden reizen zonder een overlevenspakket. Wegens te koude wissels.

Nou, dan maar snel naar binnen en zelf iets lekkers koken voor de kerstdagen. Bij voorkeur met een topkok naast je.

Vandaag was ik in de gelegenheid om te kijken hoe je vlees voor 40 cent per persoon kan stoven. Zonder dierenleed, en eigenlijk gewoon afvalvlees: varkenswang!

Aanbraden, in rode wijn laten sudderen en een half uur later lag er een heerlijk mals stukje op mijn bord. Verrukkelijk. Niet te onderscheiden van een dure versie.

Of jawel, dit was lekkerder. En het lag niet alleen aan de kok, want ik stond ernaast en het is echt niet moeilijk om te maken.

Vandaag dus het goedkope diner, morgen het populaire en overmorgen het klimaatneutrale.

Eet smakelijk! Gewoon thuis dan maar.

Sneeuw

Eigenlijk is het geen nieuws dat Nederland iedere keer in een chaos wordt ondergesneeuwd zodra de eerste vlokken vallen. Al jarenlang hoor je: we zijn er niet meer op voorbereid omdat het gewoon nooit meer sneeuwt.

Gisteren was ik 'chef sneeuw' op de redactie. Alle beeldmateriaal van mijn collega's verzamelen en daar een overzichtsreportage van bouwen. Nadenken over wat we verder nog willen met de sneeuw (niet alleen maar verkeersellende, maar ook sneeuwballen). En zelf om zes uur live op Utrecht Centraal staan omdat er niks meer rijdt. Vanwege de extreme weersomstandigheden.

En ik dacht aan het einde van de dag: daar klopt toch helemaal niks van? Extreem? Ja, in Friesland en Groningen misschien, waar lokaal zo'n halve meter sneeuw is gevallen. En geen treinen vanwege het weer? In Utrecht was het 's ochtends al snel gestopt met sneeuwen en pas om zes uur begon het weer een beetje te dwarrelen boven mijn hoofd. Dus hoezo nou extreem?

Vorig jaar hadden we al ijs en sneeuw, dat jaar daarvoor was het in maart raak. En dat jaar daarvoor ook. Een paar jaar lang tel ik ieder jaar minimaal ��n zo'n dagje. Dus waarom zijn we daar niet al lang aan gewend? Is een dagje te weinig om rekening te houden met sneeuw? Hoezo presteren we het met z'n allen om in 700 kilometer file te gaan staan?

Ik heb geen idee. Gelukkig hebben nagenoeg alle Nederlanders een ontzettend vrolijk gemoed op zulke dagen, want toen ik als een sardientje in de eerste trein richting Arnhem zat, klonk de stem van de conducteur zalvend door de speaker: "Ik durf het bijna niet te zeggen, maar welkom aan boord." De reactie van alle medesardientjes: schallend gelach en blije gezichten.
Het zal de kerstgedachte wel zijn.

HET verhaal ken ik niet

Geen God, geen Jezus, geen kerk, geen bijbel. Wel Kerstmis. Zo gaat het al mijn hele leven.

Mijn overgrootmoeder was de laatste in de familie die geloofde, maar toen haar man uit de oorlog terug kwam, zei hij stellig: "naar de kerk ga ik niet meer.". Zij sloot zich daarbij aan en toen is het dus opgehouden. Niemand pakte het weer op.

Geen Christkind, maar de Weihnachtsmann. Geen mis op kerstavond, geen idee waar de tekst van de liedjes op slaat. Geen kerststal onder de boom. En dus ook geen flauw benul waar het kerstverhaal over gaat. Nooit bij stilgestaan zelfs, want mijn ouders vertelden het niet en op Oostduitse scholen was het taboe.

Kerst met de familie is al jaren luisteren naar De Notenkraker van Tsjaikovski, marsepein eten en zoveel mogelijk lezen. Begrijp me niet verkeerd: meer hoeft het van mij ook niet te zijn. Dat het eigenlijk om de geboorte van Jezus blijkt te gaan, dat heb ik nog wel eens ergens opgevangen. En dat daar wat mensen omheen stonden, ja, daar heb ik wel eens van gehoord.

Maar wie was ook weer wie? En hoe zat dat met die herberg? Daar was iets mee... Menigeen vindt blijkbaar dat ik al die onwetenheid niet op mijn kind mag overhevelen. En dus hebben (niet eens zo gelovige) familieleden en vrienden een einde gemaakt aan dat volstrekt en volkomen athe�stische kerstfeest.

Gisteren heb ik voor het eerst in mijn leven een kerststal kado gekregen. En als ik net zit te denken dat ik de oude kinderbijbel uit het ouderlijk huis van vriend J. ben vergeten, krijg ik een nieuw pakje in mijn handen gedrukt. Het kerstverhaal. Van een geheel ander iemand. Hebben ze niet met elkaar overlegd.

Ik ga het lezen. En of het nou allemaal zo was of niet (of dat er stiekem toch gewoon een arreslee en een man met een rode muts door Betlehem vlogen), in mooie verhalen geloof ik altijd.

Stiekem

Gisteravond belde ik mijn oom om hem te feliciteren met zijn 39e verjaardag. Ik zat in de auto en bereikte hem uiteindelijk via de mobiele telefoon van mijn vader. Ze zaten samen met mijn moeder en de bevriende arts Bernwart in de kroeg in Kreuzberg.

De felicitaties hield ik kort, caf�geluiden hebben een sfeer waarin je niet uitgenodigd bent om lang te bellen. Deed ik dus ook niet. Mijn vader pakte de telefoon vervolgens over en legde hem gewoon op tafel. En vergat op te gooien.

En aangezien er niets spannends op de radio was, ik gezellig met mijn witte oordoppen in over een donkere en lege snelweg reed, luisterde ik gewoon even mee met het kroeggesprek. Betere radio bestaat niet. De onderwerpen die achtereenvolgens werden besproken: Oostduitsers begroeten elkaar iedere ochtend door handen te schudden (lichte kritiek van de Wessi Bernwart), mijn moeder protesteerde (in het noorden deden ze dat nooit). Daarna vliegensvlug over naar de reden waarom we aan de rechter kant van de weg rijden (Napoleon) en klakkeloos door naar de Nobelprijs voor de Vrede (Obama).

Toen ging het naar Noorwegen en Japan en luisterde ik mee naar de discussie over de walvisvangst en hoorde dat arts Bernwart (die vaak in Noorwegen werkt) walvisvlees best lekker vindt.

Stiekem wacht je natuurlijk op een echt spannend onderwerp. Een kwartier later ging het gesprek eindelijk over mannen en vrouwen. Maar ineens hoorde ik voornamelijk ruis.

Zal wel in de tas zitten nu, de telefoon, dacht ik nog. Toen hing ik toch maar op. Ik belde mijn vader nog ��n keer terug om hem te vertellen dat ik had meegeluisterd. Hij nam op en zei: "Ik sta te urineren!"

Ik barstte in lachen uit en was blij dat ik net op tijd had opgehangen. Het kost me nu waarschijnlijk minstens 15 euro, dit stiekeme hoorspel. Maar ik was er wel even bij, in de kroeg in Berlijn.

De passende reportage...

....bij onderstaande post. En in de wandelgangen hoor ik van onze weerman dat het aanstaande maandag misschien gaat sneeuwen. Kerstachtige vooruitzichten!

> Tuincentra tijdelijk pretparken

Kerst

Het regent. Niks te doen in huis. Bezoek is weg. En dan? In de auto stappen en op naar de zondagse openstelling van de Intratuin.

Ik was niet de enige met dat briljante idee. Achter het pand stonden mannetjes in oranje hesjes om het verkeer enigszins in goede banen te leiden. Dat was eigenlijk al reden genoeg geweest om weer rechtsomkeert te maken. Maar nee, een paar dingen voor Kerst moest ik vandaag inslaan.

Want dit jaar vier ik de donkere dagen voor het eerst (!) in mijn eigen huis. 30 jaar lang heb ik op 24, 25 en 26 december bij mijn ouders of mijn oma op de bank gezeten. Drie dagen lang stond ik amper op, stapel boeken naast me, Lebkuchen en Dominosteine zo dichtbij dat hooguit mijn duim wat inspanningsoefeningen moest verrichten.

Na de chocola weer drie stappen verder om aan te schuiven aan tafel. Ik hoefde niets bij te dragen aan het feestmaal, hoefde mijn eigen glas niet op te halen, niet bij te schenken en afruimen hoefde ook niet. Weer terugschuiven naar de bank. Uur na uur op dezelfde wijze. De ultieme kerst - want ik heb het wel 30 jaar lang zo volgehouden.

En nu wordt dus alles anders. Nu komt de familie naar mij toe. En zelf kerst vieren betekent zelf een gans bestellen (al gedaan), zelf een kerstboom opzetten (nog niet), nadenken hoe ik het bezoek drie dagen tevreden kan houden en tenslotte: versiering inslaan. Want die heb je na al die kerstdagen bij je familie natuurlijk nooit hoeven aanschaffen.

Voor het eerst werd ik dus vanmiddag geconfronteerd met lichtgevende dorpjes (de trend sinds vorig jaar, kijk maar), nep-kaarsen, veertig soorten lichtslangen, tweehonderd soorten kransen, en kerstballen in elke kleur, behalve die ene die ik graag wil. De afdeling met de dansende kerstbomen op batterijen heb ik maar overgeslagen.

Ik heb minstens vijf mensen de hakken van hun benen gereden, chagrijnig om me heen gekeken, me verlekkerd aan al die stupiditeiten in andere winkelwagens en ben in sneltreinvaart doorgestoomd naar de kassa.

Met een hele sobere krans. Want kerst bij mij thuis wordt anders.

Ik zal alles voor het eerst zelf doen. En dus zal ik meer bewegen dan ooit.

Goede verhalen worden beloond

De jury zei dat er een verhaal moet zijn. Zodat de terloopse internetwandelaar op een post stuit en vervolgens wil weten hoe het verder gaat. En het liefst ook wat eraan vooraf ging.

Haar weblog is zo'n verhaal. Nee, geen losse flodders zoals bij mij, maar een topsportster in wording. Op haar 30e. Ze krijgt het allemaal voor elkaar, die vriendin M. Haar bezoekcijfers schommelden begin van het jaar nog rond de 250 hits per maand, nu zijn het er al bijna 4000. Lijn: stijgend, alleen al de laatste maand zijn er 1000 hits bijgekomen. Iedere post heeft minimaal 7 reacties.

Vanavond is dat verhaal gehonoreerd: met een Dutch Bloggie in de categorie gezondheid en sport.
Aanhaken dus!